Τούτα τα φύλλα της αλαργινής Αραουκανίας,
αυτά τα λουλούδια που γεννήθηκαν σε μια σιωπή που μόλις
κόβεται απ’ το ξεχείλισμα της θάλασσας,
είναι για σένα Αραγκόν, είναι αδελφέ δικά σου,
Εδώ τα μάζεψα, στην πατρίδα μου, στον τόπο που γεννήθηκα
κι από την τόση μοναξιά τα φέρνω
για σένα και για ό,τι από σένα τραγουδιέται.