Σωριάστηκα απ’ την οργή μου, η κούραση με παραμορφώνει, αλλά σας διακρίνω ακόμη, γυναίκες θορυβώδεις, άστρα βουβά, θα σας διακρίνω πάντα, τρέλα.

Κι εσένα, το αίμα των άστρων κυλάει μέσα σου, το φως τους σε συντηρεί. Πάνω στα λουλούδια, υψώνεσαι με τα λουλούδια, πάνω στις πέτρες με τις πέτρες.

Λευκή κενή από αναμνήσεις, απλωμένη, έναστρη, ακτινοβολώντας απ’ τα δάκρυά σου που χάνονται. Είμαι χαμένος.