Ζω μες στις αρίφνητες* των εποχών εικόνες
Και των ετών
Ζω μες στις αρίφνητες εικόνες της ζωής
Μες στο υφάδι
Των μορφών των χρωμάτων της κίνησης των λόγων

Μες στην αιφνιδιασμένη ομορφιά
Μες στην κοινή ασκήμια
Μέσα στο φως τ’ ολόδροσο στη σκέψη θερμό στους πόθους
Ζω μες στη μιζέρια και τη θλίψη κι αντιστέκομαι
Ζω κι ας υπάρχει θάνατος

Ζω μες στο μετριασμένο φλόγινο ποτάμι
Σκοτεινό και διάφανο
Ποτάμι από μάτια και βλέφαρα
Μέσα στο πνιγερό δάσος μες στο μακάβριο λιβάδι
Για μια θάλασσα μακριά δεμένη στο χαμένο ουρανό
Ζω μες στην έρημο ενός πεπρωμένου λαού
Στο μυρμήγκιασμα του μοναχικού ανθρώπου
Και στ’ αδέρφια μου που ξαναβρήκα
Και ζω μαζί και στην πείνα και τον πλούτο
Στην ταραχή της μέρας και την τάξη του ερέβους

Δίνω το λόγο μου για τη ζωή δίνω το λόγο μου για το σήμερα
Και για το αύριο
Στ’ όνομα του συνόρου και της έκτασης
Στ’ όνομα της φωτιάς στ’ όνομα του καπνού
Στ’ όνομα του λογικού και στ’ όνομα της τρέλας
Κι ας υπάρχει θάνατος κι ας υπάρχει γη λιγότερο πραγματική
Απ’ τις αρίφνητες εικόνες του θανάτου
Είμαι επί γης κι όλα επί γης μαζί μου
Τ’ αστέρια είναι μες στα μάτια μου γεννάω τα μυστήρια
Στα μέτρα της γης που μας αρκεί

Η μνήμη κι η ελπίδα δεν της ορίζουν τα μυστήρια
Βάζουν θεμέλιο της ζωής αύριο σήμερα.