Τα ναυάγιά μου στο βυθό
κι οι κουρσάροι μου
παλληκάρια αμούσκευτα
στου πελάγου την αύρα.

Πόση δόξα άδολη
στης ακτής το μυχό.
Εγώ που σε πόθησα
πόσο λάθος είχα!

Τα ναυάγια μου στο βυθό
κι άντρες μου υμνούνε
με φαλτσέτες ξεγύμνωτες
στου καιρού μας το μπάρκο.

Πόσο έρωτας άκληρος
μες σε λόγια της πλώρης.
Την αυγή του χειμώνα
θα σ’ αγγίξω, σαν έρθω.

Και στις βάρδιες μόνοι μας
να κουρνιάζουμε άπραγοι
σα σε θάλπη μουσείου,
τι σεπτοί μαχιαροβγάλτες!

Τα ναυάγια μου στο βυθό
και οι πόλεις αμέρωτες,
πότε φτάσαμε κιόλας
τις σκιές αναμετρώντας.

Τα ναυάγια μου στο βυθό
κι εγώ σα να μια οίστρος
σε καλώ!