"Όταν επιτέλους λάμψει το φεγγάρι
δε θα `χουμε ανάγκη άλλους παραδείσους,
αρχαίες μελωδίες,
άρπες, φλογερά πνευστά.

Απόψε ποθούμε μια ευτυχία λιγότερο πλαστή,
λουλούδια κόκκινα, κίτρινα, αληθινά
που τ’ άρωμά τους
να μπορεί κανείς να το μυρίσει,
και όταν ανατείλει το σκοτάδι.

Έλα. Άσε τις λέξεις
να λικνίζονται νωχελικά
στης φαντασίας το λιβάδι,
τα πέταλα αυτής της νύχτας
το σώμα σου μες στο δικό μου
ένα-ένα άγρια να μαδήσει".