Τρεις γυναίκες.
Τρεις γυναίκες
(μάνα, κόρη και η κόρη της κόρης)
κι ένας άντρας.
Ο άντρας είναι τώρα απών.
Οι γυναίκες παραμένουν ακίνητες.
Ντύνονται, ασφαλώς, φτιάχνουν τα μαλλιά τους
συγυρίζουν τα συρτάρια τους
κρατούν όλα τα προσχήματα
αλλά στην ουσία ο χρόνος
έχει σταματήσει.

Είναι αποφασισμένες να διατηρήσουν
την όψη του αναλλοίωτη.
Η καρέκλα στην κορυφή του τραπεζιού
τα βιβλία, οι φωτογραφίες
όλα βρίσκονται στη θέση τους
όπως τ’ άφησε εκείνος.
Εκείνος,
το κατάξανθο αγόρι με τα κυματιστά χείλη,
ο έφηβος με το πορτραίτο του Σικελιανού στο γραφείο,
ο φοιτητής με τις βαθιές ρυτίδες γύρω από το στόμα.

"Η αισθηματολογία
είναι η αποτυχία του αισθήματος, μας έλεγες"
επαναλαμβάνουν στον εαυτό τους
καθώς με απόλυτη φυσικότητα σερβίρουν το φαγητό
κοιτάζοντας με στοργή το λευκό του περίγραμμα.

Είναι ν’ απορεί κανείς με το σθένος τους.
Το πρόσωπο της αγάπης γι’ αυτές τις γυναίκες
είναι το πρόσωπο που στρέφει το βλέμμα του αλλού.