Τις οπώρες της μέρας κλώσσησ’ η γη
Μια γυναίκα μια μόνη δεν κοιμάται
Τα παράθυρα κλειστά.

Μια γυναίκα κάθε νύχτα
Ταξιδεύει στο μεγάλο μυστικό.

Χωριά κουρασμένα
Που τα κορίτσια γυρνούν με χέρια γυμνά
Σαν συντριβάνια
Η νιότη φουντώνει μέσα τους
Και γελάει πατώντας στα νύχια
Χωριά κουρασμένα
Όπου όλα τα πλάσματα είναι ολόιδια.

Ως εδώ τρυπώνουν τα έντομα
Χαλάζινες σκιές της φωτιάς
Μια φλόγα σβησμένη
Πιτσιλίζει τον ύπνο
Τη σάρκινη κλίνη και τις αρετές του.

Θέλω να σ’ αγκαλιάζω σ’ αγκαλιάζω
Θέλω να σ’ αφήσω θυμώνεις
Αλλά στα σύνορα της αντοχής μας
Ονειρεύεσαι πιο επικίνδυνη πανοπλία από το όπλο.