Ένας τοίχος καταγγέλλει ένα άλλον τοίχο.
Και η σκιά με υπερασπίζεται απ’ τη δειλή σκιά μου,
Ω πύργε της αγάπης μου τριγύρω απ’ την αγάπη μου
Οι τοίχοι έγνεθαν λευκό τριγύρω απ’ τη σιωπή μου.
--
Εσύ τι υπερασπιζόσουν; Αναίσθητε και καθαρέ ουρανέ
Τρέμοντας μ’ εστέγαζες. Ανάγλυφο το φως
Στον ουρανό που δεν είναι πια καθρέφτης του ήλιου.
Τ’ αστέρια της μέρας ανάμεσα στα πράσινα φυλλώματα
--
Η μνήμη εκείνων που μιλούσαν χωρίς να ξέρουν,
Δυνάστες της αδυναμίας μου και παίρνω τη θέση τους
Με μάτια γεμάτα έρωτα και χέρια πάρα πολύ πιστά
Για να ερημώσω έναν κόσμο απ’ όπου απουσιάζω.