τό ἀκίνητο σημεῖο, τοῦ κόσμου πού γυρίζει. Οὔτε σάρκα οὔτε μή σάρκα.

Οὔτε ἀπό, οὔτε πρός· στό ἀκίνητο σημεῖο, ἐκεῖ εἶναι ὁ χορός,

ἀλλά οὔτε στάση, οὔτε κίνηση. Καί μήν το ὀνομάσεις μονιμότητα,

ὅπου συγκλίνουν παρελθόν καί μέλλον. Οὔτε κίνηση ἀπό, οὔτε πρός,

οὔτε ἄνοδος, οὔτε πτώση. Χωρίς το σημεῖο, το ἀκίνητο σημεῖο,

δέν θά ὑπῆρχε ὁ χορός, καί ὑπάρχει μόνον ὁ χορός.

Μπορῶ μόνο νά πῶ, ἐκεῖ ἔχουμε βρεθεῖ: ἀλλά δέν μπορῶ νά πῶ ποῦ.

Καί δέν μπορῶ νά πῶ γιά πόσο, γιατί αὐτό σημαίνει νά το τοποθετήσω στόν χρόνο.

Ἡ ἐσωτερική ἐλευθερία ἀπό τήν πρακτική ἐπιθυμία,

ἡ λύτρωση ἀπό τη δράση καί τόν πόνο, ἡ λύτρωση ἀπό τόν ἐσωτερικό

καί τόν ἐξωτερικό καταναγκασμό, ὡστόσο περιβάλλεται

ἀπό μια χάρη αἴσθησης, ἕνα λευκό φῶς κινούμενο κι ἀκίνητο,

Erhebung χωρίς κίνηση, συμπύκνωση

χωρίς ἐξάλειψη, ταυτόχρονα ἕνας καινούριος κόσμος

κι ὁ παλιός, γίνεται σαφής, κατανοητός

στήν ὁλοκλήρωση τῆς μερικῆς του ἔκστασης,

τή διάλυση τῆς μερικῆς του φρίκης.