Μέσα στον πόνο μου τίποτα δε σαλεύει
Προσμένω κανείς δε θα `ρθει
Μήτε από μέρα μήτε από νύχτα
Μήτε ποτέ πια από αυτό που κάποτε υπήρξε εγώ

Τα μάτια μου χώρισαν απ’ τα μάτια σου
Χάνουν την εμπιστοσύνη τους χάνουν το φως τους
Το στόμα μου χώρισε απ’ το στόμα σου
Το στόμα μου απ’ την απόλαυση χώρισε
Κι απ’ το νόημα της αγάπης κι απ’ το νόημα της ζωής
Τα χέρια μου χώρισαν από τα χέρια σου
Τα χέρια μου αφήνουν τα πάντα να γλιστρήσουν
Τα πόδια μου χώρισαν από τα πόδια σου
Δε θα βαδίσουν πια δρόμοι πια δεν υπάρχουν
Μήτε το βάρος μου θα γνωρίσουν πια μήτε ανάπαυση

Αξιώθηκα να δω τη ζωή μου να τελειώνει
Μαζί με τη δική σου
Τη ζωή μου υπό το κράτος σου
Που νόμιζα παντοτινή

Και το μέλλον μόνη μου ελπίδα είναι ο τάφος μου
Όμοιος με το δικό σου τριγυρισμένος από έναν κόσμο αδιάφορο
Τόσο κοντά σου υπήρξα που κρυώνω πλάι στους άλλους.