Πώς δολοφόνησες την οικογένειά σου
δε με νοιάζει
καθώς το στόμα σου γλύφει το σώμα μου

Και ξέρω τι ονειρεύεσαι –
πόλεις που πέφτουν σάπιες κι άλογα πιλάλα
ο ήλιος επικίνδυνα να μας πλησιάζει
κ’ η νύχτα ποτέ να μη τελειώνει

μα δε με νοιάζουν όλα αυτά
δίπλα το σώμα σου

Ξέρω πως έξω μαίνεται ένας πόλεμος
πως βγάζεις διάτες
πως μωρά ασφυκτιούν
και στρατηγοί αποκεφαλίζονται

μα δε με νοιάζει το αίμα
η σάρκα σου δεν παίρνει είδηση

το αίμα να γεύομαι στη γλώσσα σου
δεν μ’ ενοχλεί
καθώς τα μπράτσα μου φυτρώνουν στα μαλλιά σου

Και μη θαρρείς πως δεν καταλαβαίνω
τι συμβαίνει
αφού πια έχουνε σφάξει τους στρατούς
και τις πουτάνες αποκεφαλίσαν

και μη θαρρείς πως
αυτά τα γράφω για να σε ληστέψω
ώστε όταν κάποιο πρωΐ το κεφάλι μου
κρεμαστεί στάζοντας αίμα
αντάμα με τους άλλους στρατηγούς
απ’ του σπιτιού σου την ξώπορτα
μη θαρρείς
πως όλα αυτά τα είχαν προβλέψει
κ’ έτσι θα μάθεις πως δεν μ’ ένοιαζαν καθόλου.