Να μην ξεχάσω:
Την τρυφεροφεγγαριά πού βαθαίνει το κλάμα
τα λινά σεντόνια
τις κουμαριές ανθισμένες στην πλαγιά
την πόρτα του κοιμητηρίου πού έτριζε
το ραγισμένο σκαλοπάτι
τη μυρωδιά των κυδωνιών στο υπόγειο
το καντήλι στα χέρια της
το λάδι του λειψό
το θολωμένο μάτι του Θεού
στην περιφορά του επιταφίου.
Να θυμηθώ να μην κλειδώσω απ’ έξω:
το παιδί πού δεν είμαι
το βλέμμα του ντουφεκισμένου τρυγονιού
το πανωφόρι του νεκρού
ακουμπισμένο στο κατώφλι
τη βροχή στον κυπαρισσώνα
τις άδειες φωλιές των πουλιών
τα φιδοπουκάμισα στις ρεματιές
το τραγούδι πού δεν είπαμε
το άγγιγμα στο σκοτάδι από δάχτυλα αόρατα
το αθέριστο μεριές-μεριές χωράφι της μνήμης.
Το φύλλο που με γέννησε κι ακόμη τρέμει.