Όταν αυτή η Αμερικάνα,
με τους γοφούς σφιχτούς σ’ ανέμελο κόκκινο πανί,
περνάει σαν κεραυνός μπροστά από δω που κάθομαι
σαν ορδές Μογγόλων που καίνε τα δάση,
η πόλη βιάζεται
κι εύθραυστα κτίρια εκατό χρονών
γίνονται σκόνη και γκρεμίζονται στους δρόμους·
και τα μάτια μου καίνε
για κείνες τις κεντητές μικρές Κινέζες
κιόλας γριές,
και τόσο μικροσκοπικές στα φίνα πεύκα
στ’ απέραντα εκείνα τοπία,
που έτσι και γυρίσεις το κεφάλι
τις χάνεις ώρες απ’ τα μάτια σου.