Στο έμπα του σπιτιού θα κάθεται ο πατέρας.
Θα `χουν φυτρώσει βάτα στο κορμί του
θα μπαινοβγαίνει η ομίχλη από τα μάτια του
τίποτε δε θα βλέπει, θα μας ακούει μόνο
πίσω από μέρες θολωμένες.
Ίσκιος θεόρατος θα χαμηλώνει από ψηλά
από τις φτέρες θα κρυφοκοιτάζει ο αρχάγγελος.
Χάραμα θα σηκώνεται όπως τότε
στ’ αμπέλι θα τον φέρνουνε
τα λυπημένα βήματα του.
Κάρβουνο το τραγούδι του θα γίνεται
στις χούφτες μου θα βρίσκω στάχτες
παλιές ρυτίδες θα βαθαίνουν από μέσα.
Στο μισοσκόταδο θ’ αντιφεγγίζει
το ραγισμένο δίκανό του
κι αντί κοτσύφια και λαγούς
θα σημαδεύει εμένα.