Άξαφνα χύθηκε από μέσα μου η αιθάλη
στοιβαγμένη τόσα χρόνια
και σκοτείνιασαν τα πάντα.
Στα Τρία Αλώνια άρχισε ν’ αστράφτει
φάνηκαν τα σημάδια απ’ τους σταυρούς στο χώμα
λίγνεψε ο αγέρας και το φως του.
Ξεμύτιζαν τα λαβωμένα αγρίμια απ’ τις καμένες θημωνιές
ακούγονταν σκυλιά, πνιχτές φωνές, πατήματα.
Ψυχή στον δρόμο.
Γύρισε ο χρόνος τον τροχό του αντίστροφα
όρθροι με πήραν, με ρούφηξαν καταρράκτες.
Χρήστο, Βασίλη
πού ανατέλλει πια το αστέρι σας;
Ποια ρεματιά αντηχεί απ’ την κραυγή σας;
Ακόμη σας ψάχνουν οι δικοί σας
με τα φανάρια.
Άφαντοι εσείς
με των βουνών τον ψίθυρο
και της βροχής το χάδι.