Βήματα στο σκοτάδι, γνώριμα
πλησιάζει κάποιος και μυρίζουν
τόσο δυνατά τα δεντρολίβανα.
Την πόρτα μη!
Αν είναι η μαύρη μάνα μου
δεν έχω ξάστερο νερό.
Θα δει το λερωμένο νυφικό μου
θ’ αφουγκραστεί του κήπου την ακινησία.
Πώς θα το κρύψω το βαμμένο χείλι
πού θα το βάλω το πηγμένο δάκρυ;
Αν είν’ τ’ αδέρφια μου
πού ρίχνουν μοσχοκάρυδα και με πετροβολάνε
ποιος θα τους δείξει τα καρφιά στον ουρανό μου
τι να τους πω που μ’ έντυσαν για γάμο;