Το Πνεύμα κόλαση. Παράδεισος το Σώμα.
Κι οι Άγγελοι φθονούν. Φθονούν τη Γη.
Ο Ουρανός είναι όλος από χώμα.
Τρόπος της σάρκας είναι ο Λόγος, λάσπη απλή.
Να `χω τη λάσπη σου, τη λάσπη σου στο στόμα
κι η λάσπη σου να με πυρώνει δροσερή,
με αυτήν να τρέφομαι και να πεινώ ακόμα
και ζωντανός να θάβομαι σ’ ένα κορμί.

Πόδια να με τυλίγουνε και χέρια
και να `χει δόντια κάθε σου φιλί
κι η κάθε κώχη σου να βρίθει από μαχαίρια,
κάθε καμπύλη σου να είναι και αιχμή.
Να με συνθλίβει τ’ αλαφρό σου βάρος,
η ανάσα σου να μου είναι πνιγμονή,
ότι εσύ ο Θάνατος, ο Μόρος και ο Χάρος
μ’ όποιο όνομα κι αν με σκοτώσεις, μου αρκεί.

Μα πνίξε ή κάψε με – πάντως, θανάτωσέ με
στη νύχτα έγινα η μάταια υλακή,
γη με τη γη στη γη σου να κυλιέμαι,
νόημα, νίκη και ήττα μου εσύ.
Να πάψεις κάθε νου, να μου στερέψεις
όλη τη σκέψη που τον κόσμο αυτόν πενθεί
και ταπεινό στη Γη να μ’ επιστρέψεις
ως πένθημα, ως θλίψη, ως οιμωγή.

Φάε το Πνεύμα, Σώμα – ανάλωσέ με.
Κάθε μου άλλη ουρανική καταγωγή
την καθυβρίζω, την πατώ και αρνιέμαι
ό,τι απ’ το εγώ μου στέκει ξένο στο Εσύ.
Και για το σώμα σου, το σώμα σου, το σώμα,
του Αόρατου η ρίζα η ορατή,
δίνω τη Λέξη μου – και πιο πολύ ακόμα
τον Άνεμο, το Πνεύμα, την Πνοή.

Να μη θυμάμαι πια, να μη θυμάμαι
ό,τι κι αν με ξεκόρμισε απ’ τη Γη
και να κοιμάμαι μόνο, να κοιμάμαι
μες στη χωμάτινη της σάρκας σου σιωπή.
Κάνε με Σώμα, μόνον Σώμα – τίποτ’ άλλο.
– Γίνε κορμί, γίνε κορμί, γίνε κορμί –
αυτό το ξόρκι στον εαυτό μου που υποψάλλω
αυτή η βλαστήμια η δική μου προσευχή.