Πάνω στη γη τους, οι πέτρες μιλούν
στους ανθρώπους που στέκουν στα πόδια
κι από τα χέρια αγάπη ζητούν
με κοφτά και παράξενα λόγια,
με παράπονο μιλούν της γης τα χρώματα,
πικρά τραγουδούν.

Κοίτα, άνθρωπε, το χώμα,
είναι το δικό σου σώμα
κι είναι κρίμα να μην τ' αγαπάς,
χέρια ζήτησε το χώμα,
χάδια το δικό σου σώμα
κι είναι κρίμα να μην τ' αγαπάς.

"Γέμισες δρόμους τον κόσμο που ζω"
το βουνό στον διαβάτη μιλάει.
"Ψάχνω για ένα παρθένο βουνό"
ο διαβάτης του λέει και γελάει,
με παράπονο μιλούν της γης τα χρώματα,
πικρά τραγουδούν.

Κοίτα, άνθρωπε, το χώμα,
είναι το δικό σου σώμα
κι είναι κρίμα να μην τ' αγαπάς,
χέρια ζήτησε το χώμα,
χάδια το δικό σου σώμα
κι είναι κρίμα να μην τ' αγαπάς.