Την ώρα που κατέβαιναν τ’ αστέρια,
ένας μακρόσυρτος ξερόβηχας
από κάποιο μηχανάκι
χάλασε το πένθιμο σκηνικό της νύχτας
κι ένα κόκκινο πουπουλένιο πανωφόρι
-που δεν ντράπηκε να με πειράξει-
κρεμασμένο δίπλα στην ανοιγμένη μπαλκονόπορτα,
κορόιδευε το χλωμό φως του πορτατίφ από τη μια,
και το σκοτάδι της ρότας μου από την άλλη.

Μοναχά ο ήχος των βημάτων μου
κρατούσε το ρυθμό.
-Νύχτα, πόση συμπόνια να ξεκλέψεις,
δε σου φτάνει,
δειλά τα βλέμματα που απόμειναν,
δειλά και φευγαλέα.