Μετά τις γραμμές του τρένου
είναι το χωράφι
με τα κόκκινα στάχυα,
το αρχαίο, περιστασιακό θυσιαστήριο.
Ένας άγνωστος θεός -φρουρός,
πάνω στο σύννεφό του, αγναντεύει,
με τα ματωμένα του χέρια κρυμμένα στις κωλότσεπες.
Το άγρυπνο βλέμμα του με σημαδεύει
την ώρα που ανοίγουν οι δρόμοι των σταχυών,
την ώρα που αφήνει χρώματα
στα ρούχα μου η ιστορία,
την ώρα που μαζεύω
σκόρπια χιτώνια κι άρβυλα
για τον έρανο
των άγνωστων αναμνήσεων όλων των πολέμων.