Τα κενά του δωματίου,
ανάμεσα στη φαντασία μου
και την οθόνη του υπολογιστή,
δε γεμίζουν εύκολα.

Οι αόρατοι επισκέπτες
μου αφήνουν λαμπερά ρινίσματα
από πελεκήματα στίχων
κι από τροχίσματα αισθήσεων
-κοίταξε πώς κολλάνε
κάποια στην καρδιά,
κάποια στα χείλη μου.

Οι λέξεις στην οθόνη
σταλάζουν συναισθήματα
λίγο απρόσωπα,
λίγο επιπόλαια,
κάποια ανώνυμα,
δίχως λίγο σχήμα και
λίγο χρώμα ματιών.

Τι μπορείς όμως να γεμίσεις
μ’ αυτό το "λίγο-λίγο";