Θ’ άντεχες να βλέπεις
πεθαμένη κάθε σου στιγμή,
πεσμένη μπρούμυτα
στα βρωμερά ποδάρια της αδράνειας;

Ακούς τον ρόγχο των χεριών σου,
νιώθεις πως το μυαλό
έκοψε την κουβέντα με τα μπράτσα
και προσκολλήθηκε σε πέντ’ έξι εικόνες
κίτρινες και ξεφτισμένες στη στάσιμη σκέψη.

Κι όταν το μάτι ξεχασμένο
πιάσει μια κίνηση, ένα φτερούγισμα,
τότε δακρύζει κουρασμένο,
στάζει μονάχα,
ούτε καίει,
ούτε προκαλεί.

Θ’ άντεχες να στεγνώσεις
τη ψυχή σου;

Χιλιάδες οι κινήσεις
χιλιάδες, δίπλα σου,
τα φτερουγίσματα.