Βυθίζομαι στα πεζοδρόμια,
ανάμεσα στα λευκά και τα μαύρα σημάδια,
στις πλάκες με τις κολλημένες μαστίχες
κι έτσι αποφεύγω την άσφαλτο!
Οδός Αριστοτέλους, στο πλακόστρωτο
επίμονα ξηλώνω κάποιο μαυράδι
κι αλήθεια νιώθω τις ανάσες
του φιλημένου στο στόμα κοριτσιού
ν’ αποκολλιούνται από τις πλάκες...
έτσι έμαθα την αναζήτηση, την εξακρίβωση.

Στων παπουτσιών τις σόλες
κρύβονται όλα τα μυστικά του δρόμου,
σε μια ροζ, σε μια άσπρη, σε μια πράσινη τσίκλα...
κάποια μετράει τις διαδρομές μου,
κάποια νιώθει το βάρος μου κι απλώνει.
Πριν λίγο, κομματιάστηκε στο άγριο τσιμέντο
η συντροφιά που μου "κόλλησε"
το πρωί στην Τσιμισκή,
αιωνία της η μνήμη...