Είπες να φτάσεις μέχρι την άκρη της ψυχής σου
στη βόλτα μας στην Εγνατία,
ν’ ακούσεις το ρυθμό της καρδιάς σου
στη βουή της Σαλονίκης.
Δεν άλλαξαν οι δρόμοι, έτσι φαίνονται.
Δεν άλλαξε ο τρόπος που τους έβλεπα,
ίσως άλλαξε το χρώμα της ορμής μου,
ίσως να βράδυνε η αγανάκτηση στο βήμα μου.
Μιλάς κι οι πλάκες αφουγκράζονται
και στρώνεις τα μυστικά σου
ανάμεσα Βαρδάρη κι Αριστοτέλους,
η νύχτα απλώνεται πάνω τους
κι ολοένα τα βαραίνει.
Όλο νομίζεις πως με ρουφάν οι τοίχοι
κι όλο ρωτάς αν σ’ ακούω.
Μα οι τοίχοι είχαν ρουφηγμένη από καιρό
τη ματιά και τη σκέψη μου.
Σ’ ακούω, σ’ ακούω και ψάχνω, συνάμα,
τα σημάδια μου στους τοίχους.
Είπες να μου δείξεις τον κόσμο σου
μα δε σ’ άφησε η Εγνατία.
Είπες να περπατήσουμε απόψε
αλλά ο κόσμος μου
τη μοναξιά σού χάρισε.
Μη θυμώσεις, θα βρούμε κάποιο δρόμο
και για τον δικό σου κόσμο.