Τον σήκωσε στα χέρια ψηλά,
σαν τεράστιο φορτωμένο κλαρί, που λυγούσε κι έπεφτε.
Άνοιξε το πιο καθαρό πανί
τις θανάσιμες πληγές να σκεπάσει.
Τα ιερά μέλη έσκυψε να φιλήσει,
αυτά που θα κοιμόνταν ακίνητα, χρόνια ακόμα,
ως να μπορέσουν στη χώρα της αγάπης ν’ αναστηθούνε.

Η αγάπη, που τώρα κρεμόταν
άχρηστο τρυπημένο κουρέλι απ’ τη μέση του.

Τώρα το κορμί σα νεκρό κοιμάται
ο γιος του ανθρώπου τώρα κοιμάται,
μα βαθιά του, σα στήθος θάλασσας τρυφερής,
ανασαίνουν οι άγνωστοι άνεμοι, οι άγνωστοι κόσμοι,
αυτοί, που το φως τους ίσως μια μέρα πατήσει.