Τούτο το βάρος του χρόνου που σηκώνω στους ώμους μου,
σαν την αιωνιότητα σιωπηλό,
σκοτεινό σαν την άβυσσο.
Τούτο το βάρος που ως το θάνατο μ’ ακολουθεί.
Πότε θα το σείσω από πάνω μου,
να φωτίσει το πικρό μου χαμόγελο,
ν’ αστράψουν τα μαύρα μαλλιά.
Ω αιωνιότητα, σα βουβαμένο πρόσωπο σιωπηλή.