Φρίκιασα από του Βεεμώθ τον ρόγχο στον οργασμό του διάπυρο,
Κι όταν άκουσα το σφύριγμα του Μάελστρομ στο βραχοτόπι.
Εγώ ο λάτρης ταξιδιών στο γαλανό το άπειρο,
Αλλά κατάβαθά μου αγαπώ τη γηραιά Ευρώπη.

Είδα αστερισμούς αρχιπελαγών κι είδα νησιά με κήπους,
Που σαν ζωγραφιά απίθανοι, φανταστικοί.
Στις απύθμενες νύχτες κρύβεται, μήπως
Το σμήνος από χρυσά πουλιά – ρώμη μελλοντική.

Έκλαψα πολύ! Οι αυγές καημούς προκαλούν μόνο.
Πικρός ο ήλιος και το φεγγάρι φαρμακερό σαν όπιο,
Κι έκρεε ο έρωτας με ψυχοκτόνο πόνο,
Ω! ας έσπαγε η καρίνα μου σε πυθμένα κάποιο.

Ευρώπη… Λαχταρώ των λιμανιών της τα ήρεμα νερά.
Στην άκρη της ακτής σε μια γαλήνια εσπερίδα,
Ένα αγόρι σκυθρωπό παρατηρεί σιωπηρά
Το καραβάκι του αιθέριο σαν χρυσαλίδα.

Δεν μπορώ πια, στην ραθυμία των κυμάτων να παραδοθώ,
Των πλοίων φορτηγών τις νηοπομπές να συνοδεύω,
Κατ’ απ’ των ποντονιών τα άγρια μάτια να διαβώ,
Των διάφορων εθνών πολύχρωμα παράσεια ν’ αγναντεύω.