Αργοκαταίβενα τα ήρεμα ποτάμια,
Αυτούς που με παράτησαν έβλεπα, τους ουτιδανούς.
Στους παρδαλούς πασσάλους δεμένους σαν χαϊβάνια,
Ενώ διασκέδαζαν οι ερυθρόδερμοι με στόχους ζωντανούς.

Ελεύθερος από την έγνοια για πλήρωμα
Με το σιτάρι και βαμβάκι στο αμπάρι,
Μετά απ’ της αντάρας τ’ ολοκλήρωμα,
Με παρέσυρε του ποταμιού το κουβάρι.

Μες στον παλιρροιών τον κοχλασμό και παγωνιά,
Κακοτράχαλος, ρίχτηκα να φύγω απ’ το παρελθόν,
Και οι χερσόνησοι που ξεκολλούσαν από τη στεριά
Δε γνώρισαν το θρίαμβο πιο άγριων παθών.

Το ξύπνημά μου ευλογούσε της καταιγίδας η οθόνη,
Σαν φελλό με πετούσαν τα τεράστια κυμάτια,
Που κουνιούνται τα πτώματα στης σήψης τη ραστώνη
Και ατέλειωτες νύχτες λαχτάρας για των φάρων τα μάτια.

Σαν απ’ το δάγκωμα του μήλου, πράσινες ρανίδες,
Μες από τα ελάτινα σανίδια εισχωρούσε το νερό.
Ενώ η μάνητά του έπλυνε εμετό, κρασιού κηλίδες,
Κι έριξε κάτω το τιμόνι το καματερό.