Κύκλοι της ύπαρξης.
Στον ένα να μείνουμε, στον απάνω, στον πιο φωτεινό, λαχταρούμε,
αυτόν που ασταμάτητα παίζει με τον ήλιο, με τα φύλλα, με τη
δροσιά.
Μα όλο πιο κάτω μας τραβούν τα νερά,
άλλους να βρίσκουμε, πιο πλούσιους από κείνον, πιο σκοτεινούς,
με τα χέρια, τρεμούλα γεμάτα, τις πρώτες ρίζες ν’ αγγίζουμε
της ζωής,
στο ρέμα να φτάνουμε, όπου τα δάκρυα πηγάζουνε, οι φωνές
οι πηχτές.