Μες απ’ τον ήρεμο χαοτικό βυθό
Ξεπετάγονται ξαφνικά οι πράξεις μας,
Λόγια, παραπατήματα και ζαλισμένες χειρονομίες,
Σα μαχαίρια απρόσμενα που παν ίσια στην καρδιά μας να καρφωθούνε.
Τις κοιτάμε, σαν πουλιά να `χουνε από κοντά μας φύγει,
Να `χουνε ξεκολλήσει απ’ το δέρμα μας,
Από της καρδιάς μας τη θέρμη που δεν τις πρόφτασε,
Αφήνοντας πίσω τους της λαβωματιάς τη σύσπαση,
Την ουλή του ανόσιου τραύματος που με τίποτα πια δε γιαίνει.