Παραπλανιέμαι από τότε στου ωκεανού το Ποίημα
Καπνόασπρο, που διαπερνιέται από άστρων κύματα,
Σαν πνιγμένος, πιστός στο αιώνιο αίνιγμα,
Να πλέει ως σημάδι φωτεινό μες στα νοήματα.

Όπου των τόνων γαλάζιων αλλάζονται οι δρόμοι
Και η ουσία θεοδιαβολική των αρτηριών η υγρή,
Πιο δυνατά από τις λύρες σας και πιο μεθυστικά από το ρούμι,
Του έρωτα αναβράζει την πίκρα πορφυρή.

Είδα του ουρανού με αστραπές το διάνθισμα
Και των σίφουνων μανιασμένων ρους,
Αυγές πιο έξαλλες απ’ τον περιστερών φτερούγισμα,
Και είδα όσα δε φαντάστηκε ο ανθρώπινος νους.

Τον ήλιο κατάχαμα, με στίγματα βλοσυρά,
Απίθανα πυκνή μενεξεδένια καταχνιά,
Και με ηθοποιών αρχαίων νωθρή φορά,
Εθιμοτυπικά και ρυθμικά βαδίζουν πλοία με πανιά.

Την νύχτα πράσινη οραματίστηκα, των παθών μου την πτήση,
Πως φίλησα τα μάτια σκοτεινά των θαλασσών.
Χείμαρρους, τις φλέβες να φουσκώνουν απ’ τη στύση
Και να ξεχύνονται στις κόγχες-αβύσσους ωκεανών.