Στους ίμερους πάλι παραδίνεται το σώμα της άνοιξης.
τα πουλιά σα σπόρους σκληρούς
τσιμπολογούνε το θάνατο.

Ακόμα μια φορά
από τα δόντια του χάους η ζωή ανατέλλει.
Ακόμα μια φορά
κάλεσε η ζέστα τις σαύρες απ’ τις σχισμές τους.


Μια φορά ακόμα
από της αμαρτίας του και της θλίψης του το σταυρό
προσπαθεί ο άνθρωπος τ’ αστέρια ν’ αρπάξει
και δεν το μπορεί.