Ω, χορηγησέ του τώρα την αιώνια γαλήνη
Κύριε, και στο αιώνιο φως ας μείνει,
Αυτουνού που ούτε ενός κεριού τού έπρεπε η λάμψη,
Καθώς ούτε ενός μαιντανού τού άξιζε η έαρ
Από φρύδια, μαλλιά, και γένια ελεύθερος πια ως στέαρ,
Ένα γογγύλι για τα καλά μ’ ένα φτύαρι τη πλάτη του ξύνει
Ω, χορήγησε του τώρα την αιώνια γαλήνη.

Εξορισμένος με σοβαρότητα αυστηρή,
Βιασμένος απο πίσω μ’ ένα φτύαρι.
Παρόλα αύτα κραύγασε: “κάντε για μένα έκκληση ιερή!'
Γι’ αποκορύφωμα με μια φινέτσα, ελλιπή,
Ω, χορήγησε του τώρα την αιώνια γαλήνη.