Τη ματιά του μόνο θυμάμαι ακόμα
ούτε πρόσωπο ούτε σώμα
και τις παντόφλες του
απροσδιόριστο χρώμα τα σκαλιά ένα -ένα
από τον δεύτερο ως την εξώπορτα
με την σακούλα των σκουπιδιών.

«Στάζει, μην λερωθείτε»
«Όταν γυρίσω, θα καθαρίσω»
«Αφήνω ανοιχτά»
«Καληνύχτα»»
«Κλειδώστε όταν μπείτε»

Μάταιες λέξεις. Δε γεμίζουν την αμηχανία της σχέσης.
Κάτοικοι της ίδιας καθέτου, τόσο κοντά μα τόσο μακριά
καθένας μα; βουλιαγμένος στην δική του άπατη μοναξιά,
στιγμή
γκρεμοί
που νομίζεις ρηχαίνουν οι ανεκπλήρωτες υποσχέσεις

άφησε και άφησα πάνω στο μάρμαρο τρεις κόκκους σκοτάδι
το «στάζει» μου, τα «θα γυρίσω» του και αυτός
ανύποπτος
βαδίζοντας από το κοινόχρηστο φως στο ατομικό του βράδυ.