Eκκινώ την απολογία μου με μια φωτογραφία
χαρακτηριστικού μέρους του κόσμου: θλίψη.
Οι μέρες που απορρόφησαν την ύπαρξή μου
Ήταν σχεδιασμένες ομοιόμορφα και είχαν
Όλες το ίδιο όνομα: πλήξη. Το όνομα
Αυτό έχει δοθεί από τους βαπτιστές
Των πάντων. Δύσκολα μπορείς να του ξεφύγεις.

Βάζω τελεία σ’ αυτή την έξαψη που με
Κάνει να παραληρώ. Δε θέλω
Ούτε ίχνος της.

Βλέπω το δρόμο. Στο τέρμα του.
Κάτι φεγγίζει στην άκρη. Να προλάβω
Να το σχηματίσω. Πανικοβλημένη,
Ψάχνω στις τσέπες μου αλλά το
Μόνο που βρίσκω είναι
Ένα μολύβι. Ούτε κατά διάνοια
δε μπορώ να τρυπήσω μ’ αυτό την ατμόσφαιρα.