Συνάντησα τον Χριστόφορο Κολόμβο ένα βράδυ που γύριζα
μεθυσμένος στους δρόμους της γριας Ευρώπης.
-Χριστόφορε, γιατί έτσι λυπημένος; ρώτησα. Μα εκείνος,
δίχως ν’ απαντήσει, δρασκέλισε το κατώφλι του μπαρ και
τράβηξε για τον Ωκεανό.
Ύστερα, τις βρωμικες νικημένες νύχτες του 1950, καθώς
έπινα φτηνό κονιάκ, μπήκε κουρασμένος ένας παλιός
σύντροφος, ρακένδυτος και συφοριασμένος.
-Χριστόφορε, γιατί έτσι λυπημένος; ξαναφώναξα. Μα
εκείνος πάλι δεν απάντησε. Άδειασε μονορούφι το ποτήρι
του και χάθηκε μες στο σκοτάδι.

Η ίδια σκηνή, μετά από χρόνια και χρόνια, μ’ άλλα πρόσωπα,
σ’ ένα άλλο μπαρ. Μονάχα το όνομα ήταν το ίδιο. Και η
απελπισία η ίδια.

Κι ο Ωκεανός πέρα -ο ίδιος.