Και εκεί στην αιωνιότητα που θα πορεύεσαι
φύλαξε μου λίγα χαλίκια.
Μην μπερδευτώ και πάψω να υπάρχω.

Κανείς μας δεν παρανόησε κάτι...
Ξέραμε καλά το ταξίδι στο σκοτάδι
δεν ήταν παιγνίδι αλλά όνειρο...
Είχα φυλακίσει τη γραφή
σε χρόνου άνυδρους
μ’ ένα ξεχασμένο χαμόγελο,
(είχα την τάση να γράφω σε συννεφάκια
και να τα κολλάω σε τοίχους,
μπας και σταματήσω την βροχή της θλίψης μου)...
Απόψε μια άλλη βροχή.
Ίσως φταίει το λυπημένο φεγγάρι!
Ίσως εκείνη η μάγισσα
που στην πηγή της Αθηνάς μου ορμήνευε,
κοιτώντας το τρεχούμενο νερό,
ότι μόνο με κάρβουνο και χαρτί θα γιατρευτώ
(και να την πίστευα κι όλας, απλά την θυμήθηκα σήμερα).
Ίσως η γαλήνη της νυχτερινής σιγαλιάς...
Άπειρα ίσως κρυμμένα πίσω από το βλέμμα μου.