Ειν, ένα σπίτι σκοτεινό, πολύ μεγάλο.
Το έφτιαξα μονάχη μου,
Κελί κελί, από μια ήσυχη γωνιά,
Μασουλώντας το γκρίζο χαρτί,
Σταλάζοντας αργά τις κολλώδης σταγόνες,
Σφυρίζοντας, σαλεύοντας τ’ αυτιά μου,
Στρέφοντας τη σκέψη μου αλλού.

Έχει τόσα πολλά κελάρια,
Τόσα γλιστερά λαγούμια!
Είμαι στρογγυλή σαν κουκουβάγια,
Βλέπω με το δικό μου φως.
Καμιά μέρα θα γεμίσω τον κόσμο κουτάβια
Η θα γεννήσω ένα άλογο. Η κοιλιά μου κινείται.
Πρέπει να φτιάξω περισσότερους χάρτες.

Αυτά τα τούνελ από μεδούλι!
Με χέρια τυφλοπόντικα, τρώω το δρόμο μου.
Ολάκερο το στόμα μαζεύει γλύφοντας τους θάμνους
Και τα δοχεία του κρέατος.
Αυτός ζει σ’ ένα γέρικο πηγάδι,
Μια παγερή τρύπα. Φταίει.
Είναι ένα είδος χοντρό.

Μυρίζει βότσαλο, γογγυλένια δώματα.
Μικρά ρουθούνια αναπνέουν.
Ταπεινές αγαπούλες!
Ασήμαντες, χωρίς κόκαλα, σαν μύτες,
Είναι ζεστά κι υποφερτά
Μέσα στα σωθικά της ρίζας.
Ιδού μια μάνα που κανακεύει.