Παλιότερα ήταν μινώταυρος,
Βασιλιάς του πιάτου, το τυχερό μου ζωο.
Ανάσαινες εύκολα στην ευάερη αγκαλιά του.
Ο ήλιος κούρνιαζε στη μασχάλη του.
Τίποτε δεν έπιανε μούχλα. Οι μικροί αόρατοι
Τσακίζονταν να τον υπηρετούν.
Οι μπλε καλόγριες μ’ έστειλαν σ’ άλλο σχολείο.
Μια μαϊμού ζούσε κάτω από το ηλίθιο πηλίκιο.
Εκείνος δε σταμάταγε να μου στέλνει φιλιά.
Μόλις που τον ήξερα.

Δεν μπορώ να τον ξεφορτωθώ με τίποτα:
Μουρμούρισμα ποδιών, ξεσκισμένων κι αξιολύπητων,
Ο Fido Littlesoul, ο γνώριμος των σπλάχνων μου.
Ένας σκουπιδοτενεκές του αρκεί.
Είναι σκοτεινός ως το μεδούλι.
Φώναξέ τον όπως θέλεις και θα έρθει.

Λασπο-γούρνα, χαρωπή γουρουνό-φατσα
Παντρεύτηκα ένα ντουλάπι με σαβούρα
Πλαγιάζω σε λασπωμένο ψαρόβαλτο.
Εδώ κάτω, ο ουρανός πάντα κατρακυλά.
Γουρουνίσιος βούρκος στο παράθυρο.
Οι κοριοί των άστρων δε με γλιτώνουν αυτό το μήνα.
Είμαι η νοικοκυρά στα έγκατα του Χρόνου
Ανάμεσα σε μυρμήγκια και μαλάκια,
Δούκισσα του Τίποτε,
Μαλλιαρού χαυλιόδοντα νύφη.