Μητέρα των σκαθαριών, μόνο χαλάρωσε του χεριού σου το σφίξιμο:

Θα πετάξω μέσα απ’ το στόμα του κεριού σαν άκαυστη πεταλούδα της νύχτας.

Δώσε πίσω τη μορφή μου. Είμαι έτοιμη να ερμηνεύσω τις ημέρες

Που ζευγάρωσα με τη σκόνη στη σκιά μιας πέτρας.

Οι αστράγαλοί μου φωτίζονται. Λάμψη ανέρχεται στους μηρούς μου.

Είμαι χαμένη, χαμένη, μέσα στις εσθήτες τέτοιου φωτός.