Οληνυχτίς, στην γρανιτένια αυλή , αόρατες γάτες

Ούρλιαζαν σαν γυναίκες , ή σαν κατεστραμένα όργανα.

Μπορεί κιόλας να νιώσει το φως της μέρας , τη λευκή του αρρώστια,

Να ξεπροβάλλει έρποντας μ’ ένα καπέλο γεμάτο ασήμαντες επαναλήψεις.

Η πόλη είναι ένας χάρτης με χαρούμενους σφυριχτές τώρα,

Και παντού άνθρωποι , με τα μάτια τους διάφανα –ασημί και άδεια,

Καλπάζουν προς τις δουλειές τους στη σειρά , λες κι έχουν πρόσφατα υποστεί πλύση εγκεφάλου.