Ακινησία στο σκοτάδι/ κι ύστερα το άυλο μπλε Ξεχείλισμα των κορυφών και του βάθους. Λέαινα Θεού!/γινόμαστε ένα Άξονας από φτέρνες και γόνατα!- Τι αυλάκι Σκίζεται και τρέχει, αδελφή/ της καφετιάς αψίδας Του λαιμού που εγώ δε φτάνω, Νέγρικα μάτια/ βατόμουρα ρίχνουν σκοτεινιά Αγκίστρια – Μαύρου αίματος γουλιές γλυκές Σκιές./ Κάτι άλλο Μες στον αγέρα με τραβά – / Μηροί, μαλλιά; Νιφάδες απ’ τις φτέρνες μου. Λευκή/ Γκοντάιβα, ξεφλουδίζομαι – Χέρια νεκρά, νεκρές ακαμψίες. Και τώρα εγώ/ αφρός σταριού, στραφτάλισμα θαλάσσης. Το κλάμα του παιδιού Το λιώνει ο τοίχος./ Κι εγώ/ είμαι το βέλος, Η δροσοσταγόνα που ίπταται Αυτοκτονική, ένα με την κούρσα Μέσα στο κόκκινο Μάτι, το καζάνι της πρωίας.