Δε στο ζήτησα.
Εισέβαλες στο σύμπαν μου
Άρχισα τους επαναπροσδιορισμούς.
Δεν το ήθελα.
Εγώ είμαι μια φενάκη
Που σέρνεται επιπόλαια
-Γρυλλίζοντας-
Στο πιο χαμηλό πάτωμα του μυαλού σου.
Δεν είμαι το λουλούδι στο μπαλκόνι
Αλλά το βαθιά σκαμμένο
Χώμα
Δεν είμαι το ποίημα
Αλλά το κενό
Ανάμεσα στις λέξεις
Δεν είμαι η σκέψη.
Είμαι η καταστροφή της
Παρακαλώ
Τη μοναξιά μου
Να γυρίσει τρέχοντας άπ΄το παράθυρο.
Όχι για να γλιτώσω από σένα
Αλλά γιατί είναι ο μόνος τρόπος
Να πλησιάσω τους
Ανθρώπους
Που ζουν
Στην απόγνωση