Παραδόξως, ήταν τότε
εκείνη τη στιγμή που σου έγνεψα, με τα χέρια
τεντωμένα σαν ένα σκοινί που επρόκειτο
να κοπεί
(το σκοινί της μπουγάδας ή το σκοινί
της τρέλας μου
που φεγγοβολά μες στο σκοτάδι).
Παραδόξως, ήταν τότε
εκείνη τη στιγμή που σε κράτησα κάποτε
και η πόρτα του πλυντηρίου ανοιχτή
με τα ρούχα πεταμένα στο πάτωμα
πανω στο κρύο
πάτωμα
τρομαγμένο μου πουλί, κατακερματισμένο μου
παραμύθι, σε ψάχνω κι αυτό το απορρυπαντικό
ήταν απάτη, το μυαλό μου παραμένει θολό
και απροσάρμοστο.