Στα χείλη μου άγγιξε γλυκά ο έρωτας.
Τόσο όσο μπορούσα να αντέξω.
άλλοτε αυτό φαινόταν και πολύ
με τον αέρα τότε ζούσα.

Το κύμα γλύκας που με προσπερνούσε
ήταν μήπως μυρωδιά μόσχου
που ανέδυαν τα κρυμμένα κλήματα
από το λόφο το σούρουπο;

Με τύλιξαν και με πόνεσαν
κλαδιά από αγιόκλημα
που όταν τα κόβεις σου ποτίζουν
με δροσιά τους κόμπους των δαχτύλων σου

Ποθούσα έντονη γλύκα
αλλά στη νιότη μου έμοιαζε μονάχα τόσο έντονη.
Όμως το πέταλο του ρόδου
με τρύπησε κρυφά

Τώρα, χαρά που να της λείπει αλάτι δεν υπάρχει
Που να μην πάλεψε πολύ
με πόνο, κούραση και λάθη.
Αποζητώ την κηλίδα αυτή…

..από τα δάκρυα, το σημάδι
της πιο τρανής αγάπης
Το φλούδι του γαρύφαλλου που
γίνεται γλυκόπικρο όταν
το κρατάς στο στόμα

Όταν αποτραβώ το χέρι
είναι σημαδεμένο, μουδιασμένο
ακουμπώντας με δύναμη
πάνω απ’ τα χόρτα, ή τα χαλίκια

Όμως δε μου φτάνει αυτός ο πόνος.
Χρειάζομαι βάρος και δύναμη πολλή.
Να νιώσω τη γη, όσο τραχιά είναι
σ’ όλο μου πάνω το κορμί.