Πώς συναθροίζονται αναρίθμητα
πάνω από τους σωρούς το χιόνι
που φτάνει ως τα μισά των δέντρων μας
όταν ο αέρας το σαρώνει!

Σάμπως να νοιάζονται τη μοίρα μας
καθώς τραβούμε βήμα βήμα
πάνω στο χιόνι για να φτάσουμε
ως την ανάπαυση, ως το μνήμα.

Κι όμως χωρίς αγάπη ή εχθρότητα
κοιτούν με βλέμμα απόν στο χώρο
σαν μιας θεάς από άσπρο μάρμαρο
χωρίς της όρασης το δώρο.