Ἤσουν γιά μένα ὅλοι οἱ πνιγμοί πού πόθησα ἀγάπη: ἕνα νησί κατάφυτο στό πέλαγο, ἀγάπη, μέ μια πηγή κι ἕνα ναό καί γύρω ἄνθη ὄμορφα, καρποί· κι ὅλα δικά μου.

Ἄχ, παραήσουν φωτεινό ὄνειρο τελικά! Ἄχ, ἔναστρη ἐλπίδα, πού ἀνέτειλες γιά νά χαρεῖς μόνο τη συννεφιά σου! Ἀπ’ ὅπου Μέλλον ἔρχεται «Ἐμπρός!» ἀλαλαγμός. Κατ’ ὅπου ὅμως Παρελθόν (Τι σκοτεινή φωλιά!) το πνεῦμα μου διστάζει· το πνεῦμα μου ἀσάλευτο, μετέωρο, βουβό!

Γιατί, γιά μένα – Συμφορά!– δέν φέγγει πια ζωή! Ποτέ, ποτέ (μέ τη στυγνή γλώσσα πού λέει το κύμα στήν ἄμμο νά `ναι ἀκτή) δέν θά βλαστήσει πια το δέντρο πού κατάντησε κούτσουρο ὁ κεραυνός, δέν θά δεσπόσει ὁ ἀετός πού ἔχασε τα φτερά του!

Οἱ μέρες μου παραίσθηση κι οἱ νύχτες μου ὄνειρο, κι ἐσύ… σάν μαυροφτέρουγο πουλί το βλέμμα σου περνάει. Σάν λάμψη ἀνεπαίσθητη το πόδι σου πατάει. Τριγύρω, αἰθέριοι χοροί. Στή μέση, αἰώνια πηγή.