Ἄκου! Πενθοῦν οἱ καμπάνες! Σιδερένιες καμπάνες! Ἕναν ἔρημο κόσμο ἀντιτάσσουν στή σιωπή πού ἰσχυρίζεται ἡ νύχτα! Ἀπειλοῦν οἱ καμπάνες μέ τόν τρόπο πού φέρνει ρίγη φόβου ἡ θλίψη ἡ βαθιά. Γιατί κάθε τους χτύπος εἶναι ὀδύνη πού ἦταν σκουριά στεναγμός πρίν νά γίνει. Καί οἱ ἄνθρωποι – αὐτοί, πάντ’ αὐτοί!– πού φωλιάζουν μονάχοι ἐκεῖ πάνω καί πνίγουν στό βυθό τῶν μονότονων ἤχων καμπάνες, λογαριάζουν γιά δόξα μεγάλη νά κυλοῦν στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων μια πέτρα, μά δέν ἔχουνε φύλλο, δέν εἶναι οὔτε ζῶα οὔτε ἄνθρωποι· εἶναι… βρικόλακες εἶναι κι ὁ ἀφέντης τους δέρνει – αὐτός!– τίς καμπάνες. Παιανίζει ἐκεῖ πάνω. Τή χαρά πού φουσκώνει στά στήθη του δείχνει! Καί χορεύει, οὐρλιάζει, κρατᾶ τόν ἀρχαῖο, μυστήριο ρυθμό στόν πνιγμό πού χτυποῦν οἱ καμπάνες, στόν λυγμό πού χτυποῦν οἱ καμπάνες. Κι ἀναγγέλλει, ἀναγγέλλει, ἀναγγέλλει θανάτου χορό στόν ἀρχαῖο ρυθμό, στόν μυστήριο ρυθμό πού θρηνοῦν καί πονοῦν καί βογκοῦν οἱ καμπάνες.