Χαμογελοῦσε, κάποτε, μες στή σιωπή ἕνας λόγγος. Γύρω ψυχή! Οἱ κάτοικοι ἔλειπαν στούς πολέμους, κι εἶχαν ἀφήσει τα γλυκά μάτια τῶν ἀστεριῶν ἀπ’ τα οὐράνια κάστρα τους το βράδυ νά φυλᾶνε τ’ ἄνθη, ὅπου ρόδινο το φῶς τεμπέλιαζε ὅλη μέρα.

Μά, τώρα, ὅποιος βρεθεῖ ἐκεῖ ὀφείλει νά παραδεχθεῖ πώς σφύζει ἀπό κίνηση τοῦ λόγγου ἡ ἐρημιά. Τίποτε ἐκεῖ δέν στέκεται. Ἐκτός ἀπ’ τόν ἀέρα: σάν νά κλωσάει ἀσάλευτος τῆς μοναξιᾶς τα ξόρκια. Πνοή δέν εἶναι ἀνέμου πού κάνει αὐτά τα δέντρα νά φρίττουν σύγκορμα, σάν το νερό στήν παγωμένη καταχνιά πού ζωνει τίς Ἑβρίδες!

Πνοή δέν εἶναι ἀνέμου πού κάνει αὐτά τα σύννεφα νά σπαρταροῦν τήν ἀσφυξία τῶν Οὐρανῶν ἀπ’ το πρωί ὥς το βράδυ. Καί κάτω, ἐδῶ: βιολέτες πού ἀνοίγουν σχήματα ἄπειρα στό μάτι τοῦ ἀνθρώπου.

Καί κάτω, ἐδῶ: οἱ κρίνοι νά σαλεύουν σπαρακτικά πάνω ἀπό κάποιο ἀνώνυμο θαφτό! Σαλεύουν, γέρνουν: στάζει το μύρο τῶν πετάλων τους αἰώνιες δροσιές. Γέρνουν, θρηνοῦν: κατρακυλοῦν ἀπ’ τούς λιγνούς τους μίσχους πετράδια δάκρυα ἀειθαλῆ.