Σ’ αυτό το νησί που ολημερίς ο ήλιος βαπτίζεται στη θάλασσα
κι οι γλώσσες των κυμάτων θρυλούν μες στους αιώνες
ξέγνοιαστα και φιλόξενα
για να υποδέχονται τους ξένους
γνώριμα κι αγαπημένα
για να μαυλίζουνε τους γηγενείς
Σ’ αυτό το νησί που η γυναικεία ομορφιά δοξάστηκε
απροκάλυπτα
από την ίδια τη γυναίκα
δίχως αιδώ
Τώρα πια καράβια πάνε κι έρχονται
μ’ αχρόνιαστα παιδιά να κλαίνε
λαθραίες ζωές σε κλουβιά χρυσοπληρωμένα
πόνος προσαραγμένος στην ακτή δίχως ηθμό.
Άφευκτο το κακό στον άνθρωπο
σαν τον διαλέξει ο πόλεμος
Πρώιμοι θάνατοι αχολογούν στα σωθικά
κι η αφρογέννητη Σαπφώ σε μια γωνιά
να κλαίει το ριζικό της.